Co należy wziąć pod uwagę wyposażając knajpę?

Autorem artykułu jest Tomasz Galicki

Marzenia o posiadaniu własnego lokalu właśnie się ziściły. Może nie jest za duży, ale na początek wystarczy, przecież nie od razu Rzym zbudowano, a Tobie zależy na prowadzeniu własnego biznesu – od zawsze miałeś do tego smykałkę.

Jednak im dalej spraw organizacyjnych okazuje się, że nie jest tak kolorowo, jak Ci się wydaje. Niby widziałeś już dużo, ale podpatrzonych rozwiązań nie umiesz zaadaptować. O czym należy pamiętać wyposażając własny pub?

Przede wszystkim o ludziach, którzy mają tam pracować – to z nimi najlepiej konsultować sprawy dotyczące sprzętu – nie oszczędzaj – lepiej wydać kilkadziesiąt złotych więcej i zainwestować w shakery bostońskie, zamiast we francuskie – ułatwisz pracę barmanom, a goście szybciej otrzymają swoje drinki, lepiej zdecydować się na hockery z wygodnym siedziskiem, żeby goście chętnie w nich zasiadali, niż takie, na których nie usiądzie nikt. Twoje pragnienia i upodobania schodzą w tym momencie na drugi plan – najważniejsi będą goście. Oprócz konsultacji z pracownikami dobrze jest też wziąć pod uwagę to, co podpowiadają eksperci. A co mówią? Żeby zdecydować się na szkło jednolite, nie od przedstawicieli handlowych. Dlaczego? Bo wódka Absolut lepiej smakuje w kieliszkach bez nadruków, czy emblematów wódki innej marki, na przykład Bolsa, to samo dotyczy piwa – gość może się oburzyć, jeśli poprosi o Lecha, a poda mu się go w kuflu od Żywca. Tego typu praktyki są również uważane za nieprofesjonalne w pracy barmańskiej. Zadbajmy też o to, aby nasz bar zaopatrzony był w odpowiednie szkło – inne do drinków, inne do koktajli, piwa, czy wódki, pamiętajmy też o kieliszkach do wina. Oprócz wyposażenia baru w odpowiednie sprzęty musimy też pamiętać o alkoholu, który będziemy serwować. To zależy już od rodzaju baru, jaki chcemy gościom zaproponować – jeśli będzie to whisky bar, to nie powinno w nim zabraknąć dobrej whisky, jeśli drink bar, to należy pamiętać o alkoholach i dodatkach potrzebnych do ich przyrządzenia. Jeśli zaś myślimy o pubie, to oczywiście na pierwszym miejscu będzie piwo, najlepiej kilka rodzajów, a tym samym w różnych przedziałach cenowych. Goście chętnie napiją się też pewnie piwa czeskiego, niemieckiego, czy irlandzkiego, a niepowtarzalny smak złocistego napoju sprawi, że jest duże prawdopodobieństwo, że do nas wrócą.

Dobre wyposażenie baru to nie wszystko. Niezbędne jest również zarządzanie tak, aby pracownicy byli ze sobą zgrani, ale też zdyscyplinowani wobec szefa. Tylko wtedy możemy liczyć się z tym, że nasza knajpa będzie miała szansę zyskać przewagę nad konkurencją i dobrze prosperować.

---

T.G.

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

O kebabie słów kilka

Autorem artykułu jest Katarzyna B.

Takiej potrawy jak kebab chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Zapewne każdy z nas skosztował już tego wyśmienitego dania, co nie zmienia faktu, że wszyscy wiedzą czym ona tak na prawdę jest oraz skąd pochodzi.

Kebab jest więc daniem typowym dla kuchni orientalnej. Pod samą nazwą „kebab” ukrywa się ponad 20 potraw, które są typową potrawą tureckiego menu. Istnieje więc wiele rodzajów kebaba, który ma różne nazwy. Wśród nich najpopularniejsze to: iskener kebab, adana kebab, sis kebab. Najbardziej znanym w Europie kebabem jest döner kebab, czyli dosłownie po turecku „obracające się pieczone mięso”.

Generalnie kebab robi się tylko z mięsa baraniego, jednak dopuszczalne jest sporządzenia kebaba z mięsa cielęcego bądź drobiowego. Turkowie jednak nie uznają mięsa wieprzowego, toteż nie niedopuszczalne jest zrobienie kebaba z tego właśnie mięsa. Mięso do kebaba jest specjalnie opiekane na obracającym się w pionie drążku, a następnie do każdej potrawy jest ona skrajane. Kebaba można podawać w bułce z bukietem świeżych warzyw, jak również na talerzu z frytkami lub pieczonymi ziemniaczkami oraz surówką. Obowiązkowo do kebaba podaje się sosy, oczywiście klient ma prawo wybrać sobie taki, jaki mu odpowiada. Sosy mogą być łagodne lub ostre. W Turcji popularne są także kebaby serwowane z serem owczym, który wzmacnia walory smakowe tej potrawy.

W krajach arabskich kebab jest popularny w postaci szaszłyków, czyli mięsa, często mielonego, nadzianego na szpikulec. Kebab jest zaliczany w tych, jak również i innych krajach, do dań typu fast food. Może być również podawany barach samoobsługowych lub restauracjach, które są prowadzone przez Arabów, Turków i Persów. W Polsce natomiast tego typu danie jest popularne zwłaszcza w miejscowościach kurortowych, czyli nad morzem bądź w górach.

--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Wyposażenie Gastronomii

Autorem artykułu jest Easy Rider

Nowoczesna kuchnia to przede wszystkim profesjonalne urządzenia gastronomiczne. Wyposażenie Gastronomii - każdy liczący się hotel, restauracja, klub musi doceniać zalety dobrych wielofunkcyjnych urządzeń Urządzenia w kuchniach hoteli, w restauracjach oraz klubach i innych miejscach wymagających wykonywania wielu czynności związanych z gastronomią, zatrudniania wielu ludzi odpowiedzialnych za masę czynności polegających na koordynowaniu urządzeń gastronomicznych, są często przestarzałe, wymagające dużego nakładu pracy, wiedzy i odpowiedzialności. Można w prosty sposób zastąpić ludzi kilkoma maszynami, uwolnić pracowników od paru męczących obowiązków i zamiast wymagać wiedzy z zakresu 5ciu przestarzałych urządzeń wyposażenie gastronomiczne można nauczyć obsługę jednego porządnego wielofunkcyjnego, nowoczesnego urządzenia.
Oto przykładowe urządzenia dla szefów kuchnni, właścicieli, projektantów gastronomicznych wnętrz i innych niedoinformowanych speców od wyposażenie gastronomicznego:

Dokładne, wydajne, szybkie i wytrzymałe zmywarki to element, od którego zależy w kuchni bardzo wiele. Nikt napewno nie chciałby spotkać się z sytuacją awarii takiego urządzenia, bo ilu potrzeba zmywaczy do umycia chociażby 1100 talerzy w godzinę? Dobra zmywarka porządnej firmy z długoletnim doświadczeniem to podstawa. Bardzo duży wybór zmywarek w naszej ofercie pozwoli na dobranie odpowiedniego modelu do potrzeb. Posiadamy zmywarki tunelowe, kapturowe oraz podblatowe, każda dostosowana do potrzeb klienta. wyposażenie gastronomii Zmywarki są stosowane w obiektach o bardzo dużej ilości miejsc konsumpcyjnych jak i tych mniejszych. Mają różne kształty i rozmiary, różną temperaturę wody zasilającej, różne systemy sterowania, za pomocą których można określić ilość cykli mycia lub np. wybrać opcję zimnego płukania. Posiadamy w ofercie zmywarki do szkła wyposażone w zmiękczacze wody, w najnowocześniejsze techniczne rozwiązania, cyfrowe wyświetlacze i inteligentny system diagnozy błędów.

Trzony indukcyjne Zanussi Professional oparte o magnetyczną indukcję wykorzystują blat ceramiczny o grubości 6 mm. Trzony te pozwalają na bardzo szybkie, bezpieczne gotowanie, bez emisji ciepła do otoczenia. Strefy grzewcze o średnicy 280 mm są uruchamiane tylko w momencie kontaktu ze specjalnym garnkiem przeznaczonym do gotowania w systemie indukcyjnym. Strefa, która nie ma kontaktu z garnkiem pozostaje zimna. Nadstawki indukcyjne są wyposażone w zabezpieczenie przeciwko przegrzaniu. Elektroniczny sterownik pozwala łatwo i precyzyjnie ustawić parametry gotowania w oparciu o 8 stopniową skalę zastosowanej mocy. Urządzenia gastronomiczne dzięki regulatorowi mocy, obsługa posiada pełną kontrolę nad procesem gotowania. Kuchnie indukcyjne są idealne do przygotowywania delikatnych dań takich jak kremy wyposażenie oraz umożliwiają łatwe przemieszczanie garnków.

Gazowe płyty grzewcze Zanussi Professional są wyposażone w duże, żeliwne płyty, które umożliwiają stosowanie garnków o wymiarach 800x700 mm. Płyta o grubośc 300 mm posiada od strony wewnętrznej rowkowania, które wspomagają dystrybucję ciepła na powierzchni płyty. Zróżnicowanie temperatur, 500° C w centrum płyty i 200° C na obrzeżach, pozwala wykonywać w tym samym czasie różne rodzaje obróbki termicznej. Palnik jest sterowany zaworem zabezpieczonym termoparą i świeczką pilotującą. Zapłon piezoelektryczny. Wykonanie ze stali nierdzewnej gwarantującej niezawodność i trwałość. ---

hernox.pl profesjonalne wyposażenie gastronomii ... zajmiemy się Twoją inwestycją

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Wyposażenie baru – alkohol i sprzęty

Autorem artykułu jest Tomasz Galicki

Nareszcie znalazłeś swoje miejsce i ciekawe zajęcie – kupiłeś bar, jednak jeszcze nie do końca wiesz, co i jak. Konkurencję podpatrywać Ci głupio, w sieci też znajdujesz tylko szczątkowe informacje.

Jak odpowiednio wyposażyć bar pod względem sprzętu, tak, aby służył przede wszystkim pracownikom oraz jakie alkohole serwować? Sprawa łatwa nie jest, jednak wystarczy pamiętać o kilku ważnych kwestiach. Nadrzędna zasada mówi – bar ma być dla barmanów i dla gości odwiedzających to miejsce, dla Ciebie dopiero w drugiej kolejności.

Wyposażając bar w odpowiednie sprzęty najważniejsze jest szkło. Możesz zdecydować się na szkło firmowe, co oznacza, że Twoje pokale, kufle, szklanki kieliszki mogą być opatrzone logo producenta, który zadbał o to, żebyś miał w czym podawać alkohol. Jest to rozwiązanie dobre tylko wtedy, gdy chcemy zaoszczędzić. Szkło często różni się pojemnością, nawet nieznacznie i kształtem, co może sprawić, że klienci poczują się zdezorientowani, a może nawet oszukani. Warto więc zastanowić się nad zakupem własnego, jednolitego szkła – wydatek to będzie niemały, jednak komfort pracy i wizerunek knajpy pozostaną niezszargane. Oprócz szkła niezbędne będą też wszelkie sprzętu stricte barmańskie – shakery, mieszadełka, kostkarka do lodów, nalewaki i inne. Pod ręką barmana powinny być też zapalniczka, ściereczki, korkociąg, a nie zaszkodzi mieć też kartki i długopisu, gdyż potrzeby klientów lokalu często są nieprzewidywalne.

Jeśli chodzi o alkohole, to tutaj również obowiązuje zasada, że trzeba brać pod uwagę potrzeby gości. W dobrze zaopatrzonym barze nie powinno zabraknąć więc piwa, zarówno takiego w przeciętnej kategorii cenowej, ale też tego z górnej półki, zarówno lanego, jak i butelkowego. Obok tego podstawą będzie kilka rodzajów mocniejszych trunków – wódki czyste i kolorowe, whisky – obowiązkowo Ballantines, Jack Daniels, ale też alkohole do drinków w tym Mojito, Martini etc. Dobrze wyposażony bar będzie posiadał również kilka gatunków wina i szampana. Oprócz napojów alkoholowych równie ważne są też soki, napoje gazowane i dodatki, dzięki którym barmani będą mogli przygotować drinki i koktajle.

Obok napojów wszelkich bar musi być zaopatrzony w słone przekąski – orzeszki, paluszki, chipsy, a wiele barów decyduje się też na serwowanie pizzy, zapiekanek i innych dań ciepłych, jednak najlepiej się z tymi dodatkowymi „usługami” wstrzymać do momentu, aż interes się nie rozkręci.

Z tak wyposażonym i stale uzupełnianych barem i wyszkolonym personelem, ale też z odpowiednią reklamą bar ma szansę nie tylko na sukces, ale też na wyrobienie sobie doskonałej renomy w mieście.

---

T.G.

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Pizza - najważniejsze informacje...

Autorem artykułu jest Paweł Bręczewski

Dziś pizza jest jedną z bardziej znanych potraw. Nawiązując do historii, jaka dotyczy pizzy, pewne jest, że prawo do nazywania się twórcami pizzy mają kultury śródziemnomorskie. To w tamtym rejonie historia osadza powstanie pizzy.

Jeżeli chodzi o pochodzenie słowa pizza to prawdopodobnie wywodzi się od łacińskiego picea - słowa, którego Rzymianie używali do określania bochenka chleba w piecu. Obecną formę pizza przyjęto w epoce renesansu w centralnych Włoszech, gdyż biedni chłopi używając minimum składników (pszenicy, mąki, oliwy z oliwek, słoniny, sera, naturalnych przypraw) wypiekali chlebowe placki dekorowane serem. Europejczycy wprowadzili pomidory, które początkowo zostały uznawane za trujące. Dzisiaj pomidory są jednym z podstawowych składników na pizzę.

W XVII i XVIII wieku stolicą najlepszej pizzy we Włoszech stał się Neapol. 100 lat później pizza stała się popularnym fast foodem. Początkowo uliczni sprzedawcy chodzili po ulicach zachęcając klientów do kupienia pizzy. Ta uliczna sprzedaż spopularyzowała pizzę i doprowadziła do otwarcia pierwszej pizzerii. W 1830 roku w Neapolu, powstała prawdziwa pizzeria "Antica Pizzeria Porta`Alba" i do dziś istnieje. To najstarsze miejsce w którym można zjeść pizzę na miejscu.

Pizza dzisiaj znany wygląd zyskała w roku 1889, kiedy to za sprawą neapolitańskiego kucharza zostaje posypana serem Mozzarella. Ma to miejsce na okoliczność przyjazdu do Neapolu królowej Małgorzaty. Stąd też bierze swoją nazwę najbardziej znany na świecie rodzaj pizzy - Margherita.

Rekordowa - największa pizza była przygotowana w Johannesburgu w Południowej Afryce. Według Księgi Rekordów Guinnessa pizza miała 37,4 metra średnicy i przygotowana została z 0,5 tony mąki, 800 kg sera i 900 kg pomidorów. Rekord zanotowano 8 grudnia 1990 roku.

W Feltham pod Londynem ustanowiono rekord na najdłuższą dostawę pizzy został osiągnięty przez Lucy Clough z Pizzerii Domino. Pizza supreme została upieczona 17 listopada 2004 i podróżowała przez dystans 10.532 mil, docierając pod adres zamówienia na ulicy Ramsey 30, w amerykańskim Melbourne, 19 listopada 2004. Rekord ten znajduje się w Światowej Księdze Rekordów Guinnessa z roku 2006.

Okrzyknięta najbardziej ekstrawagancką pizzą świata jest dostępna w nowojorskiej restauracji Nino's Bellissima. Jej dodatki to: sześć rodzajów kawioru, dymka, świeży homar i creme freche. To 12-calowe ciasto nosi nazwę „Luksusowej Pizzy" i kosztuje 1.000 dolarów (125 dolarów za kawałek).

---

Najlepsza pizza nocą w Poznaniu

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Spaghetti bolognese

Autorem artykułu jest matylda

Moja propozycja to danie powszechnie znane i lubiane - spaghetti bolognese. Lubię przygotować sobie wcześniej sos i mieć gotowy pod ręką, tak żeby po powrocie z pracy, cała „akcja obiad” nie trwała dłużej niż kwadrans, czyli tyle ile przygotowanie makaronu i nałożenie wybornego dania na talerze.

Aby przyrządzić spaghetti potrzebne nam będą następujące produkty (porcja na 4 osoby):

3 ząbki czosnku

2 duże cebule

2 puszki pomidorów (pokrojonych)

50 dkg mięsa mielonego (najlepiej wołowe)

przyprawy (pieprz kolorowy, sól, bazylia, szczypta chilli)

oliwa z oliwek

ser parmezan

paczka makaronu spaghetti

A teraz do dzieła!

Na rozgrzaną oliwę wrzucamy drobno posiekany czosnek i grubo pokrojoną cebulę. Podpiekamy leciutko, tak żeby cebula się zeszkliła a czosnek nie przypalił.

Na drugiej patelni przysmażamy mielone mięso, od czasu do czasu mieszając. Kiedy widzimy, że nasze mięso nie jest już surowe dodajemy cebulę i czosnek i pomidory. Dusimy wszystkie nasze składniki na bardzo małym ogniu, pod przykryciem aż pomidory znikną i zamienią się w doskonały aromatyczny sos. Pod koniec duszenia dodajemy przyprawy. W trakcie duszenia musimy pamiętać o mieszaniu. Tak przyrządzony sos jest doskonałą również do lasagne. Ale wróćmy do spaghetti.

Jak wspomniałam sos możemy przygotować wcześniej.

Teraz czas na makaron. Najważniejsze żeby nie przesadzić z czasem gotowania. Makaron ma być al dente, ugotowany ale nie za miękki, sprężysty. Najlepiej sprawdzać przegryzając nitkę i patrząc, jak wygląda w środku. Idealny jest kiedy w samym środku widoczna jest maleńka zanikająca kropeczka.

Po ugotowaniu makaron należy przelać zimną wodą tak żeby się nie skleił.

Podawać z sosem, posypanym startym aromatycznym parmezanem, udekorowane świeżymi listkami bazylii.

Smacznego;)

--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Zupa Neapolitańska

Autorem artykułu jest Justyna Słopień

Zupa pasuje na różne imprezy, jest ciekawa i inna niż wszystkie tradycyjne zupy. Na pierwszy rzut oka wydaje się pracochłonna, ale to tylko złudzenie. Polecam.

Składniki:

2 udka kurczaka,

3 marchewki,

2 pietruszki,

¼ selera,

½ kg pieczarek,

1 por,

2 łyżki masła,

20 dag serka topionego śmietankowego lub gouda,

10 dag serka topionego ziołowego,

500 g makaronu Rosmarino – jest to makaron w kształcie ziarenek ryżu

sól,

pieprz,

Udka kurczaka gotujemy w ok. 3 litrach wody. W drugim garnku gotujemy makaron. W tym czasie marchewkę, pietruszkę, selera i pieczarki ucieramy na tarce. Pora kroimy w talarki i smażymy na maśle, następnie dodajemy do niego pieczarki i za chwilę pozostałe starte warzywa, czyli marchewkę, pietruszkę, selera, smażymy 8-10 minut. Jak kurczak się ugotuje wyjmujemy go i oddzielamy mięso od kości (dzielimy kurczaka na małe kawałki, takie jak do potrawki). Do wywaru wrzucamy utarte warzywa i kawałki kurczaka – gotujemy. Serki topione zalewamy szklanką rosołu i miksujemy, dolewamy do zupy, solimy i pieprzymy do smaku.

Podajemy tak jak rosół, wsypujemy do miski makaron i zalewamy zupą.

Smacznego.

---

Więcej przepisów na: www.gotujemyipieczemy.blogspot.com

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Cannelloni, czyli makaron z wnętrzem

Autorem artykułu jest Ada Sagała

Chyba każdy lubi od czasu do czasu zjeść włoską potrawę. Większość z nich to makarony różnego rodzaju połączone z pysznymi sosami. Mogą być mięsne albo wegetariańskie, składać się z samych serów albo mieć dodatek owoców morza. Spaghetti, lasagne i... cannelloni, czyli świat włoskich smaków. Can... Chyba każdy lubi od czasu do czasu zjeść włoską potrawę. Większość z nich to makarony różnego rodzaju połączone z pysznymi sosami. Mogą być mięsne albo wegetariańskie, składać się z samych serów albo mieć dodatek owoców morza.
Spaghetti, lasagne i... cannelloni, czyli świat włoskich smaków.

Cannelloni zawdzięcza swoją nazwę włoskiemu słowu, które oznacza „dużą rurę”, można je również tłumaczyć jako „duża piszczałka”.
Zgodnie z tym drugim tłumaczeniem amerykański kompozytor Peter Schickele zamówił nieugotowaną tubę makaronu, nazwał ją „tuba mirum” i używa jako instrumentu. Podobno pusty makaron pełni w jego muzyce rolę trąbki.

Cannelloni to makaron o kształcie walca pustego w środku. Ma zazwyczaj około 7 – 10 cm długości. Jego puste wnętrze zachęca do wypełnienia go jakimś farszem. Najsławniejszy środek to po prostu pomidory, cebula, czosnek i mielone mięso. Cannelloni polewamy jeszcze sosem z mleka i sera ricotty, przekładamy kawałkami pomidorów i pieczemy.
To pyszna propozycja dla tych, którzy lubią aromatyczną włoską kuchnię.

Historia tego dania zaczyna się jeszcze w XIX stuleciu, bo właśnie wtedy w Neapolu rodzi się Nicola Federico – kucharz i wynalazca cannelloni. Jako młody chłopak przeniósł się z Neapolu do Sorrento i poślubił młodą dziewczynę – Fortunatę Scarpati. Zaczął pracować w restauracji La Favorita i właśnie tam w 1907 roku wpadł na pomysł cannelloni. Nicola pracował w tej restauracji przez 31 lat i stał się sławny na całe Włochy dzięki potrawie, którą wymyślił.

W czasie II Wojny Światowej wielu mieszkańców Neapolu uciekało przed bombardowaniami do Sorrento. Dzięki napływowi ludzi cannelloni stawało się coraz bardziej popularne, szczególnie jako danie na niedzielne obiady. W restauracji La Favorita w ciągu zaledwie jednego dnia zjadano 120 kg samego makaronu cannelloni, nie licząc farszu!

Restauracja miała także specjalistkę od sosów do makaronu – Luisellę Romano. Każdego dnia obierała pomidory ze skórki i kładła je w naczyniach na słońcu, aby obeschły. Do pomidorów dodawała kopru, cebuli, czosnku, oliwy z oliwek i mięsa (zawsze wieprzowiny albo wołowiny).
Sekret sosu Luiselli tkwił w bardzo wolnym gotowaniu. Jej sosy zaczynały się gotować dzień przed podaniem!

Dzisiaj cannelloni jest bardzo popularne i często gości na stołach w różnych krajach. Moda na kuchnię włoską trwa.
Proponuję przepis na tradycyjne cannelloni, podobne do tego, jakie serwowano w Sorrento.

Składniki :
350 g mieszanego mięsa mielonego,
2 łyżki oleju.
1 cebula,
1 ząbek czosnku.
1/2 pęczka oregano,
200 g pokrojonych pomidorów (z puszki),
1 łyżeczka marynowanego zielonego pieprzu, czarny pieprz,
16 rurek cannelloni
250 g sera ricotta,
375 ml mleka.
4 łyżki startego parmezanu

Mięso mocno podsmażyć na rozgrzanym oleju. Cebulę i czosnek oczyścić, pokroić w kostkę, dodać do mięsa i przesmażyć. Oregano opłukać i osuszyć, listki poodrywać od gałązek i dodać do mięsa. Następnie dodać 4 łyżki pomidorów i zielony pieprz, smażyć ok. 5 minut na wolnym ogniu, stale mieszając. Mięso doprawić solą i pieprzem. Piekarnik rozgrzać do 200°C. Cannelloni napełnić farszem mięsnym i ułożyć w natłuszczonym naczyniu żaroodpornym. Ser wymieszać z mlekiem, doprawić solą i pieprzem. Resztę pomidorów ułożyć wokół cannelloni, na makaron wyłożyć ser z mlekiem, posypać parmezanem. Cannelloni piec ok. 30 minut.

Do tego proponuję czerwone wino, aby dopełnić naszego włoskiego doświadczenia! ---

www.gendai.pl www.dlaurody.pl

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Lasagne - danie z gara!

Autorem artykułu jest Ada Sagała

Lasagne kojarzy się wszystkim tylko z jednym - Włochami! To danie wygląda cudownie, smakuje cudownie i pachnie cudownie. Jest kulinarnym majstersztykiem. Robiąc lasagne myślami krążymy daleko od chłodnej Polski. Zapachy przypraw, warzyw, sera, wszystko to sprawia, że przez kilka chwil czujemy si... Lasagne kojarzy się wszystkim tylko z jednym - Włochami!
To danie wygląda cudownie, smakuje cudownie i pachnie cudownie. Jest kulinarnym majstersztykiem. Robiąc lasagne myślami krążymy daleko od chłodnej Polski. Zapachy przypraw, warzyw, sera, wszystko to sprawia, że przez kilka chwil czujemy się jakbyśmy byli w dalekiej Italii.

Jednak czy lasagne jest na pewno potrawą z włoskim rodowodem?
Są różne teorie, najbardziej popularna to ta, która mówi o włoskim pochodzieniu tego dania, jest także taka, która twierdzi, jakoby lasagne była potrawą angielską. W XIV wieku na dworze króla Ryszarda II w Anglii jadano potrawę bardzo zbliżoną do lasagne, o nazwie "loseyns" (wymawiano ją "lasan").
Przepis na tę siostrę bliźniaczkę włoskiej lasagne zapisany został w pierwszej książce kucharskiej Anglii!

Mimo tych faktów historycznych, lasagne uważana jest za potrawę włoską. Rzymianie używali tej nazwy o wiele wcześniej i przypuszczamy, że to oni pierwsi wpadli na pomysł tego dania.
Słowo lasagne pochodzi on greckiego "lasanon", co oznacza nocnik. Rzymianie pożyczyli później to słowo i zmienili jego znaczenie, rzymskie "lasanum" to po prostu gar. Mówiono tak, o naczyniu, w którym przygotowywano potrawę. Obecnie słowo przeniosło się z naczynia na samo danie.

To tyle jeśli chodzi o historię.
Korzenie lasagne sięgają daleko wstecz, ale wciąż jest ona na czasie. Kot Garfield, najsławniejszy leń świata uwielbia lasagne. Danie pojawia się w serialach, filmach, jest kwintesencją włoskiego stylu bycia. Kojarzy się ze słońcem, sjestą i wolnością.


Składniki:

- ok. 12 płatków lasagne
- sos mięsno-warzywny - 2 średnie cebule
- 2 ząbki czosnku
- 25 dag mielonego mięsa
- 25 dag pomidorów (lub z puszki)
- 2 marchewki
- pół selera
- 2 papryki - czerwona i zielona
- natka pietruszki
- kieliszek białego wina
- olej do smażenia
- przyprawy

sos (beszamelowy):
- 2 łyżki masła
- 2 łyżki mąki
- pół litra mleka
- sok z 1 cytryny
- przyprawy


Sposób przyrządzania:

Rozpoczynamy od przygotowania sosu mięsno-warzywnego. Na głębokiej patelni podsmażamy pokrojoną cebulę. Dodajemy wyciśnięty czosnek, mielone mięso i smażymy kilka minut. Dodajemy pomidory i dusimy na małym ogniu ok. 30 min. Przyprawiamy do smaku.
Na drugiej patelni podsmażamy pokrojoną marchewkę, seler, paprykę. Smażymy kilka minut, dodajemy wino, odparowujemy i dusimy ok. 20 min. Dodajemy natkę i doprawiamy do smaku przyprawami i ziołami. Dokładnie mieszamy sos mięsny z warzywnym.

Sos beszamelowy - masło roztapiamy i dodajemy mąkę. Zasmażamy, ale nie rumienimy. Powoli dodajemy zimne mleko aż do zagotowania ciągle mieszając. Doprawiamy do smaku sokiem z cytryny.

Naczynie żaroodporne smarujemy masłem, a na spód wylewamy trzy-cztery łyżki sosu beszamelowego. Na to kładziemy płat lasagne. Teraz sos mięsno-warzywny, beszamelowy, żółty ser i lasagne. Czynności powtarzamy do wykończenia składników. Po wierzchu polewamy trochę sosem beszamelowym i układamy żółty ser. Wkładamy do piekarnika na jedną godzinę i pieczemy w temperaturze 180 stopni. Podajemy na ciepło.

Jak wszystko, co włoskie doskonale pasuje do wina! Myślę, że do tego napoju nie trzeba nikogo zachęcać :)


---

www.gendai.pl www.dlaurody.pl

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Kuchnia włoska

Autorem artykułu jest Tomasz Jakusz

Wydaje Ci się, że kuchnia włoska to tylko makarony i pizza. W artykule poświęconym kuchni włoskiej przekonam Cie, że jest ona o wiele bardziej urozmaicona. Kuchnia włoska zasłynęła prostotą i smakowitością potraw. Jest bardzo bogatą i zróżnicowaną kuchnią. W zależności od regionu Włoch może się bardzo różnić. W kuchni włoskiej bardzo ważną rolę odgrywają potrawy mączne oraz owoce morza. Południowa kuchnia włoska jest uznawana za bardzo delikatną i łatwostrawną, a zarazem zdrową dlatego też nazywana jest dietą śródziemnomorską. Dominują w niej owoce morza, ryby morskie i słodkowodne, duża ilość i różnorodność warzyw i owoców (zwłaszcza cytrusowe- pomarańcze, ananasy, cytryny, limony, grapefriuty, brzoskwinie) do potraw używana jest
prawie wyłącznie oliwa.
Północ kraju to raczej potrawy przyrządzane na maśle. Dominują tu potrawy mięsne, rybne, a także warzywa i owoce takie jak wiśnie, jabłka, gruszki, śliwki, morele.
Wśród warzyw niepodzielnie króluje pomidor. Jest on używany w kuchni włoskiej we wszystkich postaciach: cały, w postaci przecieru, pasty, soku, a nawet dżemu. Jest suszony, marynowany, solony, kiszony oraz grilowany i wędzony. Innymi warzywami popularnymi są dynie, bakłażany, por, cebula, brokuły, cykoria,
papryki, karczochy, ogórki, szparagi, jarmuż, kapusta, fasola, kapary.
Włosi - podobnie jak Francuzi - czynią z jedzenia wielką sztukę. Sztuka w ich wykonaniu bardziej skupia się na łatwości wykonania i doborze składników, a niżeli na wyrafinowanych technikach czy specyficznych i trudno dostępnych składnikach. Włosi są bardzo "radosnym" i pogodnym narodem. Często wpadają do siebie bez zapowiedzi i tu szczególnie przydaje się łatwość przygotowanie jakiejś smakowitej przekąski czy dania. Ich jedzenie jest naprawdę proste, co nie znaczy że niesmaczne - wręcz przeciwnie.

Dzień z życia Włocha
Dzień rozpoczyna się od śniadania około 8.00-9.00, tu standardowo, cappucino lub kawa z dużą ilością mleka oraz słodki rogalik z czekoladą lub dżemem. Włosi uwielbiają słodkości na dzień dobry. Drugie śniadanie, czyli odpowiednik "lunchu" jest około godziny 12.00-14.00. Ten posiłek jest już bardzo bogaty. Składa się z dania mięsnego, dania mącznego i owoców. Ostatni z posiłków czyli obiad, ma miejsce w godzinach 17.00-19.00 i jest najważniejszym posiłkiem-ucztą dnia. Na początek przystawki (antipasti) zarówno gorące jak i zimne, następnie I-danie to danie mączne np. makaron (la pasta), lub zupa (minestra). II-danie to danie główne, najczęściej mięsne jak np. stek z grilla, eskalopki cielęce, wołowina duszona w winie itp. Posiłek wieńczy deser, często bardzo wyrafinowany jak np. tiramisu, cassatta, sabayone lub panna votta. Tradycyjnie do każdego posiłku podawany jest napój. Do przystawek aperitif - campari, do dań głównych wspaniałe wina czerwone barolo (męskie) i barbaresco (żeńskie) lub słynną wódkę grappa. Zaś do deserów, likier amaretto, kawę cappucino lub espresso. Włosi kochają sery. Odziedziczyli to po francuzach. Sery z regionów Włoch są przeznaczone bardziej jako dodatek-przyprawa do dania, a niżeli danie główne.
Istnieją wyjątki jak np. twaróg mascarpone, ser provolone o owocowym aromacie, ser stracchino czy słynny gorgondzola. Z Włoch pochodzi najsłynniejszy ser do makaronu -parmezan (Parmiggiano Regianno), do pizzy - mozzarella, do sałatek Grana Padano.

Charakterystyczne potrawy i składniki
Wśród składników wykorzystywanych w kuchni włoskiej warto wymienić takie jak oliwa z oliwek "extra vergine", słynne białe trufle z Piemontu, bogactwo owoców morza (w tym krewetki, homary, langusty, małże, raki) oraz bardzo poszukiwany i ceniony ocet balsamiczny - acetto di balsamico. Proces jego produkcji jest bardziej skomplikowany niż najlepszego wina. De facto jest to fermentacja alkoholowa z winorośli przerwana w odpowiednim czasie, po którym dodawane są szczepy bakterii octowych i dalej fermentuje w kadziach.
Na końcu rozlewany jest do ciemnych drewnianych baryłek i składowany co najmniej rok lub dwa w chłodnych i ciemnych pieczarach. Im starszy ocet tym smaczniejszy. Co roku przelewa się go z beczki do innej beczki ale wykonanej z innego gatunku drzewa.
Z potraw najsłynniejsze są oczywiście makarony. Jest ich niezliczona ilość (podobno około 300), przybierają najrozmaitsze formy i kształty, kolory a nawet różnorodne składniki dodatkowe - zioła, przyprawy.
Najbardziej znanymi są: spaghetti(nitki), canelloni (duże i grube rurki), bucatini (rurki), fussili (świderki), lasagne (płaty), tortelini (małe krążki nadziewane mięsem), penne (grube rurki ze skośnymi końcami), tagliatelle (długie wstążki), ravioli (małe kwadratowe kluseczki nadziewane).
Innymi charakterystycznymi potrawami są: polenta - potrawa z mąki kukurydzianej zapieczona z serem, gnocchi - ziemniaczane kluski, risotto na wiele sposobów, minestrone - najsłynniejsza zupa warzywna, lasagna i przysmak wielu narodów - czyli pizza. Z mięs słynne jest ossobuco czyli gicz cielęca, wieprzowina - speck- z warzywami oraz bryzole po piemoncku.
Bardzo charakterystycznym sosem włoskim jest sos pesto - w oryginale przyrządzany z orzechów sosnowych zwanych piniole z dodatkiem oliwy z oliwek, bazylii, sera pecorino i parmezanu.

Zioła i aromaty
Najsłynniejszą przyprawą w tejże kuchni jest bazylia. Jest ona składnikiem bardzo dużej ilości potraw, zarówno tych z makaronu, mięsa ryb jak i sosów. Innymi charakterystycznymi przyprawami są: mięta, melisa, lebiodka czyli oregano, cząber i ogórecznik.

Włoskie alkohole
Oprócz win wymienionych wyżej czyli czerwonego barolo i barbaresco, włosi posiadają całą gamę innych również znakomitych win i wódek niczym nie ustępujących francuskim odpowiednikom. Do najbardziej znanych win
należą : chinati (czerwone), słodkie likierowe marsala, carlo rossi (taka sama nazwa jak kalifornijskiego), barber'a, napolo.
Oprócz win Włosi produkują najlepsze wermuty m.in. martini rosso, martini bianco, cora i cinzano. Najsłynniejszą wódką jest grappa - rozsławiona na cały świat.

Spostrzeżenia
Prawdziwa włoska kuchnia jest najlepsza w samych Włoszech, a w Polsce tylko w specjalistycznych restauracjach z potrawami tej kuchni. Pizza podawana w większości polskich pizzerii to ciasto obłożone wszystkich co tylko się ma pod ręką, oblane soczyście sosem na majonezie lub oleju, nawet nie na oliwie.
Tak naprawdę pizza włoska to większość ciasta - jest to placek z neapolu z dodatkiem warzyw i przypraw, skropione sosem z ziół, octu i oliwy z oliwek.
Większość ludzi - Włochów nazywa makaroniarzami, są to ludzie którzy chyba niedokładnie znają bogactwo tej kuchni, a jedyne co znają to właśnie makaron. Tak naprawdę można pozazdrościć im narodowej pogody ducha, radości którą emanują na co dzień do siebie i kuchni rzecz jasna, prostej ale bardzo zadziwiającej.

Rady
Przygotowując potrawę włoską powinniśmy zapamiętać kilka prostych zasad. Makaron gotujemy w osolonej wodzie z dodatkiem oleju, a po ugotowaniu przelewamy zimną wodą (jeżeli chcemy go dłużej przechowywać) lub od razu mieszamy z sosem i podajemy na stół. Włosi podczas przyrządzania warzyw nie używają wcale ani grama mąki, ani wody. Ich zdaniem warzywa mają w sobie tyle soku że jest im to niepotrzebne. Tak więc warzywa przygotowujemy krótko i bez wody. Mogą być lekko twardawe.
Do warzyw nie używa się żadnej innej przyprawy jak sól. Zamiast innych przypraw można użyć sera parmezan, trufli, grzybków marynowanych lub świeżej zieleniny - kopru, szczypioru i pietruszki. Garnek w którym mają się gotować warzywa przed przystąpieniem do obróbki cieplnej należy natrzeć boki garnka ząbkiem czosnku.
Makaron możemy przyrządzić sami i nadać mu dowolny wymyślony kształt, a także kolor i smak. Kolor czerwony uzyskamy dodając przecier pomidorowy lub paprykowy i odrobinę słodkiej papryki, zielony miksując szpinak i dodając z siekaną bazylią do ciasta, słonecznie żółty uzyskamy gdy dodamy szafran namoczony w odrobinie ciepłej wody z sokiem z cebulki.


Ciekawostki
- dla Włocha makaron spaghetti z sosem bolońskim to zupełnie inna potrawa niż makaron fussili z tym samym sosem!
- prawdziwą ohydą dla Włochów jest makaron podany na słodko (dla nas jest to normalne), a najobrzydliwsze są makarony z owocami i czekoladą .
--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl